Komentarz #1

Witajcie. Z radością przedstawiam Wam moje nowe opowiadanie (dobra, niezbyt nowe, gdyż pisałam je w lipcu). Historia jest dziwna, jednak chciałam poruszyć parę kwestii mnie intrygujących. Miłej lektury :)

Psssst...! Jak będzie sporo komentarzy, to opublikuję niedługo ciąg dalszy, co? ;) 

Siedemnaście lat. Niby sporo, prawda? Człowiek jest praktycznie dorosły, dojrzewa. Poznaje świat i samego siebie. Nabywa wiedzę, rozum i doświadczenie. Jest ostrożny i rozsądny...

Chuja tam.

Mam dwadzieścia lat, ale dawniej byłem przykładem pasywnego, pozbawionego asertywności bachora. Starałem się z tym walczyć. Próbowałem umieć postawić na swoim. Zgadnijcie, czy mi się udało... No właśnie. Jedyne, co teraz mam, to pewność, że jestem niedojrzały i głupi. Gorzej, że... nic z tym nie umiem zrobić. Jak próbuję się zmienić - kończę jeszcze gorzej, niż wcześniej.

W sumie... To miałem to w dupie. Kto by się przejmował tym, że za rok matura, w głowie pusto, a dziennik był pełen bań i nieobecności? Nikt. Co ma być, to będzie. Fakt, momentami byłem pełen wątpliwości. Wpadałem w zasadzkę groźby bezrobocia po zakończeniu edukacji... Jednak szybko wydostawałem się na powierzchnię, na piękny, kolorowy świat. Dorosłość była dla mnie tylko snem, który miał się nigdy nie spełnić. Matura sama by się zdała. Praca sama by się znalazła. Rodzice sami pozwolili by mi z nimi zostać.

O, tak, to najlepsza część: wyobrażanie sobie, że do końca życia będzie się dzieckiem w domciu rodziców. Albo ,,starych", jak to mówią moi rówieśnicy.

Miałem okropne oceny, byłem leniem i idiotą. Ciągle symulowałem choroby, wagarowałem, ignorowałem szkołę... ale nie byłem łobuzem. Nie piłem, nie paliłem, nie melanżowałem. Raczej byłem nerdem z dupą przyrośniętą do krzesła. Albo z ręką i ryjem przyklejonymi do telefonu. Brzmi znajomo? Nie byłem wyjątkiem. Sporo osób żyło w wirtualnym świecie.

Pewnego dnia dotarło do mnie, że... tak naprawdę to byłem w ciemnej dupie. Szczerze? Nadal w niej jestem, jednak powoli czołgam się w stronę światła.

Chcę Wam opowiedzieć moją historię z czasów, kiedy byłem niedojrzałym, durnym siedemnastolatkiem. Teraz jestem niedojrzałym, durnym dwudziestolatkiem... i mam nadzieję, że choć trochę zmądrzałem, a Wy wyciągniecie naukę z mojej historii.

***

Siedziałem wtedy u babci. To było sierpniowe popołudnie. Wiadomo, ciężki obiad, herbata zamiast lodowatej coli i miliard pytań babuni, na które odpowiadałem mruknięciami...

Usłyszałem piosenkę. No, nutka spoko, jakaś-takaś babska podróba porządnej muzyki, to jest ballada z gitarą i perkusją w tle (dobra, nie znam się na muzyce, więc może napiszę, iż była to piosenka jakiegoś zespołu rockowego. Taka... lekka i romantyczna... cholera, na pewno wiecie, o co mi chodzi!). Ogółem - wpadła mi w ucho. Pomimo lekkiego brzmienia połączonego z żałosnym zawodzeniem wokalisty, miała w sobie pazur, dlatego postanowiłem wsłuchać się w jej tekst - i od tego zaczęła się moja historia.

Były to... smętne, puste słówka w romantycznej otoczce. Pretensjonalna gadka o miłości, samotności i rozpaczy. Nudny tekst, doskonały dla rzeszy gimnazjalistek, lub samotnych bab.

Jako typowy nastolatek, miałem w łapie telefon. Włączyłem odpowiedni program, położyłem urządzenie obok radia i już po chwili miałem wszystkie informacje na tacy. No, prawie wszystkie. Nie wiedziałem, kto napisał ten gówniany utwór, bo nie wierzyłem, aby zespół mający dobrą opinię mógł stworzyć cokolwiek tak dennego.

Typowe myślenie nastolatka, co? Byłem hejterem potrafiącym jedynie narzekać z palcem w dupie i komóreczką w łapie.

Poszperałem w sieci... i znalazłem. Jakiś reżysero-kompozytoro-poeto-prawnik.

Co jest, kurwa?, pomyślałem, Co to za pierdolnięte połączenie?

Wujek Google i Ciocia Wiki wszystko mi ukazali. Facet - Aleksy Nikolajew - sporo się nastudiował (prawo i jakaś akademia filmowa). Szczęśliwy mąż i ojciec.

No, ale żona to niezbyt szczęśliwa, jeśli w łóżku wysłuchuje takich pierdół, pomyślałem.

Znalazłem parę jego filmów na YT - wow, facio był reżyserem kilku dobrych i kilku wybitnie chujowych filmów. O dziwo, nie tylko polskich, ale też niemieckich. Nie spodobała mi się ta informacja - cóż, przez tę piosenkę i tak byłem nastawiony na ,,nie".

Poza mnóstwem wywiadów, znalazłem również sporo vlogów z Aleksym w roli głównej. Gość robił cholernie długie i... ciekawe... filmy. Cały wieczór spędziłem na kanale faceta. Obejrzałem wszystkie klipy i musiałem przyznać, że zgadzałem się ze wszystkim, o czym mówił: tak dla związków partnerskich, dla Unii, dla in vitro, nie dla futer... Zupełnie tak, jakby był mną...

Ty lewacka szmato.

Jeb się, rosyjska kurwo.

Lewackie ścierwo.

... ale moje komentarze wyglądał raczej tak.

Byłem hejterem. Typowym dupkiem obrażającym osobę tylko dlatego, iż napisała głupią piosenkę...

Teraz, trzy lata po tamtej nocy, wiem, że hejtowałem Nikolajewa z zazdrości. Zazdrościłem mu sławy i sukcesów - nie byłem nawet pewien, czy zdam maturę, a on był po studiach i genialnie mu się żyło! - dlatego próbowałem go poniżyć. Upewnić się, że genialna praca i hajs to nic, bo jest nikim.

Głupie, prawda? Najgorsze jest w tym to... że tak naprawdę zdawałem sobie sprawę z zawiści, już wtedy. I z nią nie walczyłem.

Po skomentowaniu prawie dwustu filmów - swoją drogą, zarwałem noc - poszedłem spać. Upewniłem się, że telefon miał włączony transfer danych, a Messenger działał. Odłożyłem mój największy skarb na szafkę nocną i zamknąłem oczy, nie słysząc już dźwięku poczty elektronicznej...

***

Obudziłem się po jedenastej, czyli po jakichś trzech godzinach. Kurewsko piekły mnie oczy, jednak miałem to gdzieś - ręka już powędrowała do telefonu, którego dioda ciągle mrugała na biało. Już objaśniam:

Zielony - ukochany Messenger.

Niebieski - Fejsik.

Biały - Gadu-Gadu i Gmail.

Nagle ożywiony, odblokowałem komórkę, odczuwając palącą potrzebę jak najszybszego przeczytania nowych e-maili. Napisały do mnie trzy osoby! WOW, SUPER!

Cieszyłem się jak dziecko, które pod choinką znalazło wymarzony prezent. Byłem złakniony kontaktu z ludźmi. Uwielbiałem to. Kochałem!

Newsletter...

Plan wycieczki do Krakowa...

Aleksy Nikolajew...

Ostatnia wiadomość mnie zaintrygowała. Nie zasubskrybowałem jego kanału, dlatego nie mogło być to powiadomienie o nowym filmie. Może rozpętałem jakąś gównoburzę wśród jego fanów?

Mikołaj Lutawicz:
Lubisz być jebany w dupę w dark-roomie, co?

Aleksy Nikolajew:
W dark-roomach nie przebywam, wolę ruchać w hotelu. Chętny?

Mikołaj Lutawicz:
Obciągnij mi.

Aleksy Nikolajew:
Z chęcią, jeśli mogę liczyć na wzajemność.

Tak, proszę Państwa. Odpisał mi.

Odpisał mi na komentarze, których nie wysłałem anonimowo.