one-shot: ZA KURTYNĄ

,,ŚWIADOMOŚĆ JEST TAŃCEM RADOŚCI

ŚWIADOMOŚĆ JEST TAŃCEM
ŚWIADOMOŚĆ JEST
ŚWIA-DO-MOŚĆ"

Tę historię napisałam w znacznej części wiele lat temu. Komu ją dedykuję? 
Osobom, które uwielbiam i za którymi tęsknię. Całej ekipie naszego teatru, a szczególnie
Kszysiowi-Od-Wszystkiego i Instruktorce-W-Glanach.
Wy już wiecie, że to o Was mówię.

Całkiem niedawno ją znalazłam w odmętach dysku C. Nie wiedziałam nawet, że coś takiego kiedyś napisałam! Opowiadanie było przerwane w pół słowa. Wysłałam je do paru osób, aby ją ocenili. I usłyszałam jednogłośną opinię: dokończ tę historię!
Problem był taki, iż nie miałam bladego pojęcia, jak ją zakończyć.
Mam nadzieję, że końcowy efekt Wam się spodoba.

SZTUKĄ JEST SZCZEROŚĆ

Westchnąłem. Znajdowałem się dopiero drugi dzień w jednym pokoju z moim starszym kolegą, Davidem, a już miałem go serdecznie dosyć. Ten parszywy drań tak skutecznie mnie irytował, iż nie potrafiłem skupić się na niczym innym, jak unikaniem go. Było dość trudne zadanie – obóz teatralny wręcz zmuszał nas, młodocianych aktorów, do stałego przebywania razem. Czy to mieliśmy nudne jak flaki z olejem wykłady, czy to zabawy na świeżym powietrzu – byłem skazany na jego towarzystwo dwadzieścia cztery godziny na dobę.

Rozejrzałem się. Tak. Mój współlokator najwyraźniej znów zapraszał do naszego pokoiku stada dziewczyn. Było to dla mnie dziwne – znałem większość tych panienek już przeszło cztery lata. Ani razu nie myślałem o żadnej z nich pod względem… Ech. Wszyscy w naszej grupie teatralnej byliśmy przyjaciółmi. Wszyscy znali nas jako grupę przyjaciół, często urządzającą wspólne wypady na pizzę czy organizowanie pikników. Próby teatralne, śpiewanie przy ognisku piosenek dla dzieci. W sumie, to nigdy nie dostrzegałem w tych dziewczynach… Dziewczyn. Były dla mnie jak inni moi kumple, no, tyle że z niezłymi walorami. Szczupłe (a nawet wieszaki…), mądre (podobno…), wysportowane (silne, potrafią mocno uderzyć). Oczywiście, każda różni się na swój sposób, ale…

Łaps! Poczułem czyjeś ramię na karku. Odwróciłem się, z wyraźną niechęcią. Tak. Znów byłem zaczepiany przez Davida. Obrócił mnie w stronę Carolyn i powiedział poważnym tonem:

- Wybacz, Caro, ale w moim guście jest bardziej Alec, niż Ty. Popatrz na niego – uniósł mi głowę do góry, eksponując moją krzywą mor… TWARZ. 

Chciałem się wyrwać z jego objęć, ale nie wypadało mi urządzać bójki na oczach całej grupy teatralnej. Wszyscy tutaj łapali się w ten sposób i tulili (i właśnie dlatego do dzisiaj jedyną osobą, która była z kimś w bliższym związku, był nasz instruktor i opiekun).

Drugą przyczyną, przez którą się nie odsunąłem (a może jedyną prawdziwą…?) był fakt, iż od dwóch lat byłem, no cóż, zafascynowany. Nie dekoltem Carolyn – chociaż przyznaję, od dawna mnie skutecznie dekoncentruje w trakcie zajęć – a tym, który mnie tak ściskał. Moje zainteresowanie Davidem trwało od naszego pierwszego spotkania – a najgorsze jest to, że ten typ, ze swoją urodą efeba, prawie cały czas grał. Nigdy nie byłem w stanie stwierdzić, kiedy był poważny, a kiedy ćwiczył jakiś monodram. To było… Cholernie irytujące. I jeszcze to, jak nie mógł się opędzić od wianuszka dziewczyn, po czym tulił mnie, jakbym był jego świadectwem z klasy maturalnej.

Zaśmiałem się sztucznie. Było to naciągane – w teatrze mało co wygląda realistycznie. A zwłaszcza w teatrze groteski i absurdu. Objąłem Davida w pasie, mimowolnie sprawiając, iż mój uśmiech stał się naturalny. Nie moja wina, iż nasza największa gwiazda była taka… pociągająca. Ciemnoblond włosy związane w kucyk, szczupłe, lekko opalone ciało, w dodatku ładne ciało. Ideał… Dla KAŻDEJ.

Kochany Mózgu, co ja Ci zrobiłem? Tak źle Ci ze mną było? Nie dbałem o Ciebie? Chomiczku w komorze czaszkowej, nie karmiłem Cię? Deptałem w glanach?! Musiałeś zrobić ze mnie… NIEOKREŚLONEGO? 

Odsunąłem się, mając już w nosie, co o mnie pomyślą. Przecież dołączyłem się do zabawy, tak? Obowiązek spełniłem. 

Potargałem Davida po włosach, pod wpływem dziwnego napadu odwagi i pewności siebie.

- Co, znów szukasz towarzystwa? – zaśmiałem się. 

Różnie na niego działem. Raz łasiłem się do niego niczym szczeniaczek, a już po chwili nie byłem w stanie przebywać w jego otoczeniu. To, co robił… Gdy tylko rozpoczynał się bawić, czułem, jak moje serce bije kilkanaście razy mocniej, niż zwykle.

Zerknąłem na zegarek. Została nam godzina do ciszy nocnej. Przedtem będziemy jeszcze przez chwilę rozmawiać, siedząc w kole na podłodze. Zapewne ktoś poprosi Davida, by nam przedstawił jeden ze swoich słynnych monodramów – kariera aktora stała przed nim z wyciągniętymi ramionami, czekając, aż ukończy szkołę i dołączy do Akademii Aktorskiej. Już otrzymał naprawdę dobre stypendium. Najwyższe, jakie można mieć… Nie ma czemu się dziwić. Wygrał już tyle festiwali i konkursów, że w sali teatralnej całą jedną ścianę zajmowały jego dyplomy. Jego najlepsza nagroda – 5 000 dolarów – sprawiła, iż teraz tu jesteśmy. Tylko dzięki niej mogliśmy opłacić wszystkie koszty obozu.

***

Siedziałem, zmęczony, głowę opierając o ramię Davida. Było to normalne; każdy częściowo na kimś leżał, śpiący po całym dniu warsztatów. Jutro będziemy mieć dzień wolny – od rana do wieczora będziemy mogli robić, co tylko zechcemy. Kino, zakupy, kąpiel w ciepłym oceanie… Oczywiście, prawdopodobnie moja grupa i tak będzie spędzać czas wspólnie, bawiąc przechodniów na ulicach miasteczka. Ziewnąłem. Nienawidziłem rutyny…

Wzdrygnąłem się, jak oparzony. Ręka Davida zaczęła mnie głaskać po włosach. Miałem wrażenie, iż się zarumieniłem. Głupie. Nigdy się nie rumienię.

Zamknąłem oczy, starając się skupić na słowach instruktora. Początkowo nic do mnie nie dotarło, nawet to, że mężczyzna woła Davida na środek koła. Odsunąłem się od niego i zacząłem wpatrywać się w jego związane loki. Chociaż często je wiązał w trackie zajęć w niedbałego kucyka, wiedziałem, iż Davida można podejrzewać wręcz o metroseksualizm, gdy tylko w grę wchodzą jego blond kłaki. Najgorzej jest rano i wieczorem, gdy jesteśmy sami.

Gdy mój obiekt westchnień stanął w na miejscu mówcy, jak to określaliśmy środek koła, przybrał dumną pozę. Znałem wszystkie jego monodramy na pamięć, więc mogłem swobodnie stwierdzić, co nam zaprezentuje. Jego ,,Kochankowie” od dawna robiły furorę pośród jury na konkursach. Poczułem się wyróżniony. Mimo, iż wielokrotnie oglądałem nagranie tego występu, od kilku lat mało kto miał szansę zobaczyć jego własny monodram. To właśnie odgrywając ,,Kochankami” zdobył swoje stypendium i pięć tysięcy dolców.

Wszyscy, jak jeden mąż, patrzeliśmy czujnie w jego twarz, obserwując, jak z każdym zdaniem zmienia swój wyraz. Szczęście. Przerażenie. Rozpacz. Bezradność. Żal. Ból. Gniew. Tęsknota. Miłość. Mocno się speszyłem, gdy zauważyłem, iż za każdym razem, gdy jego bohater mówi o uczuciach, które żywi względem ukochanej, patrzył mi prosto w oczy. Dziwne. Owszem, wielu aktorów wyznacza sobie manekina, aby móc się skupić, wpatrując się w dany punkt. Co prawda, zazwyczaj David po prostu robił to, co do niego należało, a jego spojrzenie kilka razy błąkało się po Sali. Nie wiedziałem, że używa manekinów.

Westchnąłem. Jego gra aktorska od dawna była wspaniała. Nikt z naszego grona nie mógł z nim równać. Mówi się, iż ja i Monica bardziej nadajemy się na aktorów filmowych – byliśmy urodzonymi kłamcami i nikt, poza naszymi najbliższymi przyjaciółmi, nie mógł się zorientować, kiedy go oszukujemy. Nie byłem tego taki pewien, ale niech im będzie – miło, że ktoś próbuje dowartościować parę najsłabszych aktorów. Nie oszukujmy się – teatralna przygoda była niczym istotnym dla mojej przyszłości.

Nawet się nie zorientowałem, gdy David zakończył swój występ, a grupa nagrodziła go gromkimi brawami – zasnąłem.

***

Otworzyłem oczy po czasie, który dla mnie wydawał się być nie dłuższy niż minuta. Zamrugałem kilka razy. Nad moją twarzą nachylał się David. Westchnąłem. A ten tu czego…?!

No tak. Mieszkał ze mną.

Gwałtownie podniosłem się, jednak już, po chwili znów opadłem na łóżko z wrzaskiem, trzymając się kurczowo za nos. Zderzenie się głowami z kimś takim jak David nie należało do przyjemności. Jęknąłem cichutko, chcąc pokazać mu, jak głupio postąpił.

- Bardzo cię boli? – spytał się David, ponownie niebezpiecznie się nachylając nade mną. Machnąłem ręką, jakby był muchą, którą chcę od siebie odpędzić. Po chwili znieruchomiałem. Jego wyraz twarzy był taki…

ZADOWOLONY!

Mamoo, tatoo, nie chcę mieszkać z socjopatą, będę już grzecznyyy…

– Przepraszam, że spowodowałem taki wypadek… - nie no… co jest?! On naprawdę mnie przeprasza?!

- Błagam cię, nic mi nie jest… - szepnąłem cicho. Może za cicho…? Czułem, jakby nawiązała się między nami jakaś więź – inna niż ta, że dzielimy piętrowe łóżko. Zakląłem pod nosem. Więź? I co jeszcze? – Chociaż chyba nabawiłem się przez ciebie wstrząsu mózgu. Jak będę gadać bzdury, to po prostu je zignoruj, dobrze?

Zamrugałem, gdy zaniepokojony przyłożył mi dłoń do czoła. Co z nim?! Nie narzekam na gorączkę!

Ostrożnie, aby tym razem się z nim nie zderzyć, podniosłem się. Byłem na… JEGO piętrze. Czy też, na ,,parterze” łóżka. Otarłem oczy. Siedziałem na pościeli, w której mój obiekt westchnień przygotowywał się do każdego następnego dnia w tym obozie. To było jak… Jak sen!

(taak, właśnie zdałem sobie sprawę z tego, iż przez ten wypadek zamieniłem się mózgami z moją dwunastoletnią siostrą…)

- Małe pytanko: co się stało? – spytałem, wstając z ociąganiem. Niektóre grupy teatralne musiały się męczyć, śpiąc po dwie osoby w jednym łóżku (co prawda, dwuosobowym, ale jednak…), a my dwaj, nie dość, że osobno, to jeden pod drugim!

- Podobnie jak połowa naszego teatru, spałeś równie słodko jak króliczek, a ja i Emma musieliśmy was wszystkich odnieść do pokoi. Cóż, w mało którym pokoju jest dwupiętrowe łóżko, więc nie musieliśmy się męczyć z utulaniem większości z was, ale akurat ty musiałeś być wyjątkiem – mówiąc to, asekurował mnie, jakby bał się, że spadnę, wdrapując się po drabince do wyrka. Gdy już siedziałem na swoim miejscu, uśmiechnął się do mnie. – Nie wsadziłbym cię w pojedynkę na twoje miejsce, więc uznałem, iż jedną noc możemy się zamienić miejscami i spać gdzie indziej. Wybacz, jeśli cię w ten sposób jakoś uraziłem, że tak zadecydowałem, nie licząc się z twoimi preferencjami – szczęka mi opadła, gdy to powiedział. Może i byłem zboczony, ale jego ostatnie zdanie było według mnie… dwuznaczne! W tym momencie ktoś mógłby mi rozbić surowe jajko na twarzy – jajecznica jak malowana. Zapuściłem żurawia w lusterko. No, a twarz mam bladą, o dziwo…

- Emmm… Co ty robisz? – spytałem, gdy David zaczął się przy mnie rozbierać. Odwróciłem wzrok, nie chcąc na niego patrzeć. Nie miałem jak dotąd NIGDY widoku na jego tors, i wolałbym tego stanu nie zmieniać. Wiecie: nawet, jeśli jestem bi (albo kimkolwiek innym), to nie oznacza to, iż muszę się wpatrywać w cudze sześciopaki (kij go wie, co on ma pod koszulką, ale zakładam, że nie sadełko). Jeszcze bym się załamał, przypominając sobie, jakie ze mnie chuchro.

- Rozumiem, że mogę być szkaradny, ale nie musisz się ode mnie odwracać – zakpił, po czym zgasił światło. Usłyszałem protest materaca, gdy David się ułożył do snu. – A, i nie obrażaj się na mnie za tego ,,króliczka”. To słowa Emmy. Powiedziała, że ślinisz się równie słodko, co jej króliczek. Ty i Jack. Bezczelność, porównywać was, ale… - westchnął cicho, po czym usłyszałem już tylko ciche ,,dobranoc”. Zasnęliśmy.

***

Oczywiście, pierwszym dźwiękiem, który usłyszałem po pobudce (a może to właśnie ten dźwięk mnie obudził?) było piękne, nietuzinkowe, głośne na cały stadion:

- CHOLERROO!!!

Przyznaję. Bez bicia. Spadłem z łóżka. Zgadnijcie, na kogo? Spadłem tej paskudzie dosłownie na głowę. Tak, odpowiedź poprawna! Spadłem na… nie, nie na Davida… Na Emmę, która wrzeszczała jak opętana na Davida, (drań wciąż siedział w betach i nawet nie raczył mnie przeprosić za wywołanie pobudki). I co, mam niby być miły dla niego przez cały obóz?!

Phy… powodzenia życzę…

Przywitałem się z Emmą w równie uprzejmy sposób:

- Na mózg ci padło, babo?! – wrzasnąłem na nią, po czym zostałem uderzony poduszką. Nie, nie przez Emmę. – David… Coś ty zrobił, że musi mnie budzić rozjuszona Echidna, gdy jest dopiero… - spojrzałem na wyświetlacz telefonu. Taak, wiem. Nie wolno cały czas trzymać się telefonu. Przepraszam. Ale jest godzina, jest dopiero… - W południe?! David, Emma, tłumaczcie się!

Nie zrozumcie mnie źle. Talent Davida mnie fascynuje, dekolt Carolyn pociąga, a jedyny działający mózg, Emma, robi na mnie wrażenie. Ale nie jest to istotne, gdy budzą mnie w południe w pierwszy dzień od początku wakacji, kiedy mogę leniuchować, ile tylko chcę. Tego nie wybaczę żadnemu z nich. Choćby nie wiem co!

- Ten geniusz – Emma dokonała mi prezentacji pana Aktorzyny, który ściskał w pogotowiu kolejną poduchę (gwoli ścisłości, ta akurat była moja…) – Zaopiekował się wczoraj w nocy tylko tobą, a wszystkich innych byle jak podrzucił pod drzwi ich pokoi, nie wspominając już o tym, że pomieszał pomieszczenia i Carolyn znalazła się w jednym łóżku z Monicą, a Jack próbował włamać się do mojej strefy!

Już wyjaśniam. ,,Strefa” to nazwa stosowana do określenia kompletnego bałaganu, który zawsze panował w pokoju Emmy – była ona bowiem naszą scenarzystką oraz reporterką, więc miała mnóstwo papierów, kabli, scenariuszy, planów, ulotek, kart pamięci i Bóg wie, czego jeszcze. Oczywiście, nikt nie miał prawa nawet dotykać klamki jej pokoju, aby przypadkiem czegoś tam jej nie zniszczyć. W jaki sposób – tego już nikt nie wie.

Ale to nie jest ważne. Czy ja coś mówiłem o tym, że nie wybaczę mu tego, iż spowodował moją pobudkę? Możemy o tym zapomnieć??? On przecież wszystkich zignorował, a mnie ułożył do łóżka!!! EJ! To święto! JUUPPII!!!

Dobra, może jednak wróćmy do rzeczywistości…

- Zająłem się Alexandrem, ponieważ śpi w moim pokoju i, w pewnym sensie, w moim łóżku, a to oznacza, iż mógłbym mieć problemy, gdybym go tak po prostu zignorował. Rozumiesz? – tak. To są słowa Davida. Poczułem, jak kroi mi się serce. Wiem, że to niby nic, tylko denne słowa, a on może mówi tak tylko dlatego, iż dba o własną skórę i w rzeczywistości wcale tak nie myśli, ale…

Ogarnęła mnie rozpacz. Cóż, chyba nie mam co liczyć na łaskę z jego strony.

Gdy już wygoniliśmy rozjuszoną Emmę z naszego pokoju, spojrzałem na niego. Wiem. To, co później zrobiłem, było paskudne. Przepraszam za to. Nie mogłem się powstrzymać. Jego policzek był po prostu tak blisko, a ja miałem mętlik w głowie…

Uderzyłem go.

***

- Alec, naprawdę mu jest przykro. Tylko zobacz na niego – męczył mnie Jack. Spojrzałem. I co zobaczyłem? Davida, który oglądał okładkę płyty ,,Sweeney Todd: Demoniczny Golibroda z Fleet Street”, a otaczało go stadko naprawdę ślicznych dziewczyn.

Nigdy nie zrozumiem bab… całe stado lachonów atakuje ofiarę, nawet nie zwracając uwagi na konkurencję…

- Nie widzę różnicy – odparłem, wściekły. Ten facet najpierw żartuje, że jestem w jego guście, później patrzy na mnie, odgrywając monodram o miłosnej tematyce, a po tym zanosi mnie do pokoju i o mnie dba. Następnie mówi coś, co sprawia, iż poprzedni czyn traci swoją wartość. A dzisiaj rano Emma mnie informuje, że zadbał tylko o mnie, przez co jego szczególne zadbanie o mnie wciąż jest istotne, ale on to niszczy poprzez powiedzenie, iż robił to dla siebie.

Zrozumieliście z tego cokolwiek? JA NIE.

I jak tu nie zgłupieć, ja się pytam…?!

Nie rozumiem nawet, co ja sam mam na myśli…

Ten człowiek… Nie miałem najmniejszego wytłumaczenia na to, iż tak się na niego wściekam. Dlaczego to robiłem? Przecież nie mogłem go kochać – owszem, kocham jego talent teatralny. Podobnie, jak kocham umysł Emmy. I tak, jego wygląd mnie fascynuje. Tak samo, jak figura Carolyn. Możemy więc uznać moje zainteresowanie za fascynację typową dla artysty. Bez żadnych podtekstów!

Ale, gdzie w tym sens? Nigdy nie byłem zainteresowany żadnym chłopakiem. Miałem nawet dziewczynę – Monicę, jednak, gdy dołączyła do naszego teatru, zrozumieliśmy, iż nie mamy co się bawić w parę, skoro jesteśmy tylko przyjaciółmi. Czy to oznacza, że ja…?

NIE.

NIE. Nie, ty kompletny kretynie, zidiociały durniu, NIE.

Dobrze, robimy mały test:

1. Odwracam wzrok przy dziewczynie z dużym dekoltem? TAK (ponieważ jestem zniesmaczony…),
2. Podniecam się na widok chłopaka bez koszulki? NIE (ponieważ takowego jeszcze nie widziałem…),
3. Rumienię się na Jego widok? NIE (nigdy się nie rumienię, nawet przy gorączce…),
4. Wpakowałem się kiedyś do Jego łóżka? TAK (byłem tam wbrew mojej wiedzy… o wolę nie pytajcie…),
5. Chciałbyś uprawiać z Nim seks? NIE (mam mentalny Pas Cnoty i jestem zniewieściałą królewną…).

No. NIE jesteś taki. Przyoblecz mor… TWARZ w rogala/banana/tęczę… Nie, coś mi się w mózgu pomyliło.

O ile Pan Mózg jeszcze się nie wyprowadził…

***

Boże.

ZA JAKIE GRZECHY, JA SIĘ PYTAM?!?!?!?!?!

Moi drodzy, za pięć sekund popełnię morderstwo… Cóż, podobno gejem nie jestem (NA PEWNO nim nie jestem!!!), więc pobyt w więzieniu nie będzie ekscytujący, ale…

Co my tu gadu-gadu odwalamy, JA GO ZABIJĘ!!!

Tak, za pięć sekund facet, który podoba mi się bardziej, niż koza Arabowi, zostanie przeze mnie uduszony, uwieszony, utopiony, upieczony, ukatrupiony, uderzony, ucało… NIE!!!

Dobra, to może nie będę go mordować…

Pewnie zastanawiacie się, o co się rozbiega i co za debilizmy odstawiam, co? Sorry. Cofnijmy się w czasie o godzinkę…

PRZESZŁOŚĆ:

Był wieczór. Czy też, późna noc. W malutkim pokoju, który dzieliłem z Davidem, siedzieliśmy całą zgrają: ja, mój współlokator, Carolyn, Jack, Monica i, o dziwo, Emma. Ta ostatnia była wyraźnie znudzona. Pewnie wolałaby pisać nową tragedię, może o licealistce, która nie może jeść na pseudo-imprezie pizzy z obawy, że przytyje?

Taak, wiem. Nabijam się z Carolyn. Nieładnie. Ale już nie mogę wytrzymać w miejscu, gdy widzę, jak ona co chwilę się ociera o nogę Davida lub proponuje mu piwo – była w tej samej klasie, co David, jednak ona już osiągnęła pełnoletność – ciekawe, ile razy nie zdała? Dobra, wiem. To też było niemiłe…

Teraz rozprawia o tym, jakiej to musi przestrzegać diety, aby nie przytyć. Cóż, ja chyba wolę dziewczyny, które mają coś więcej, niż piersi i przelicznik kalorii – może mózg? Cóż, Emma była za to strasznie chuda. A tyle jadła…!

(w tamtym momencie ta cho… Emma pochłaniała DRUGĄ pizzę. Rozmiar tej tłuścizny? [czyt. jedzenia] MEGA).

Nagle Jack krzyknął coś, czego nie zapomnę do końca życia:

- Dobra, kochani, co powiecie na butelkę? – zamachnął się butelką piwa. O dziwo, to właśnie on, niepełnoletni, zdobył alkohol. Wypił porcję swoją, Davida, Emmy i połowę ,,dawki” Moniki. David i Emma byli grzeczni. Więc przyznaję, iż ja grzeczny nie byłem, właśnie kończyłem DRUGĄ butelkę. Rozpijajmy młodzież…

Pierwszy kręcił Jack. ,,Trafił” na Carolyn. Oczywiście, tak naprawdę, to on decydował, kto będzie jego ,,ofiarą”. Gdy dziewczyna poprosiła o wyzwanie, wiecznie niewyżyty kretyn nakazał jej unieść do góry bluzkę – moim zdaniem, całkiem niepotrzebnie, skoro, po takiej olbrzymiej dawce alkoholu (dla mnie szaleństwem była jedna PUSZKA, a dziewucha wypiła trzy butelki…), sama by to zrobiła. A skoro już mowa o rozmiarze… To miała naprawdę spore piersi. I tu znów się zamyśliłem. O dziwo, nic ten widok na mnie nie podziałał. Na Davida… on też je ignorował. Zamiast na koronkowy, półprzeźroczysty stanik, patrzył na mnie. Prosto w oczy. Jakby przewiercał mnie na wylot. Było to takie straszne i cudowne… Działało na mnie elektryzująco…

STOP, romantyku (ekhem, ROMANTYCZKO…).

TERAŹNIEJSZOŚĆ:

Jednak ta piękna chwila musiała zostać przerwana, gdyż zakręcona przez Carolyn butelka trafiła prosto na Davida. Dlaczego wybrała właśnie jego – cóż, łatwo było się domyślić tego nawet tak pijanej osobie, jak Jacku. Gdy poprosił o wyzwanie, ta flądra, żeby już nie nazywać jej lafiryndą, ona… ona… Kazała mu się rozebrać w rytm muzyki.

Rozległy się śmiechy i gwizdy. Emma zaklaskała ironicznie – nienawidziła tego typu zadań, odkąd nakazaliśmy jej w ósmej klasie przeczytać jej niedokończony scenariusz. Wraz z instruktorem zrobiła z niego wspaniałą sztukę absurdu, ale nas prawie spetryfikowała.

David po raz kolejny na mnie spojrzał, przez co się zarumieniłem. Wstał, poszedł na koniec sali, pstryknął guzik przy drzwiach, gasząc lampę zwisającą z sufitu. Jedynym źródłem światła stała mała lampka na stoliku. Było bardzo ciemno, ale doskonale widziałem każdy centymetr postaci mojego obiektu fascynacji. Zdjął koszulę, teraz już strasznie pogniecioną, i tanecznym ruchem podszedł do nas, po czym rzucił swoją koszulką w Carolyn. Rozległy się piski i oklaski. Miałem wrażenie, że zwymiotuję. Było to dla mnie obrzydliwe…

Lekko się kołysząc, David zaczął zataczać wokół każdego z nas coraz to ciaśniejsze kręgi, jednocześnie powoli rozpinając swoje spodnie. Znajdował się coraz bliżej mnie, a ja byłem w stanie jedynie go obserwować z niemym przerażeniem, słysząc swoje głośno bijące serce. W pewnym momencie David był już tak blisko mnie, iż delikatnie otarł się o moje ramię. Dobrze, że było ciemno, inaczej każdy, a zwłaszcza on, zobaczyłby moje rumieńce, które były teraz zapewne czerwieńsze od krwi. Tak. WŁAŚNIE SIĘ ZARUMIENIŁEM.

Nie wiem, dlaczego. Ale sądzę, iż alkohol ma na to duuży wpływ.

Krążąc wokół mnie, David zdjął swoje skarpetki, całkowicie ignorując spodnie, które niebezpiecznie się z niego zsuwały. W pewnym momencie były już tak nisko, iż ledwo co sięgały mu ud. Jednocześnie nogawki dżinsów zaplątały się o siebie, przez co David, robiąc w pewnym momencie duży krok, by przejść ode mnie do Moniki, potknął się o nie, upadając. Niechybnie rąbnąłby na podłogę, gdybym w porę się nie rzucił pod niego. Przez to leżałem, przygnieciony, a on znajdował się na mnie.

Ktoś zapalił światło. Jack. Uśmiechał się nieprzytomnie, po czym podreptał na pościel Davida, na której się położył. Zjeżyłem się. Poczułem jednak mocne uderzenie w żebra.

To David próbował się podnieść, przypadkiem wbijając we mnie łokieć. Westchnąłem z ulgą, gdy ze mnie zlazł. Byliśmy mniej-więcej tej samej postury, więc ciężko mi było leżeć z kimś takim na brzuchu.

Gdy już siedzieliśmy na swoich miejscach, a Jack niewinnie zasnął na łóżku Davida, nasz niedoszły striptizer zakręcił butelką. Oczywiście, to on wybierał swoją ofiarę. Nic tu nie zależało od losu, a było ustalone przez niego. Dlatego byłem zdumiony, gdy butelka trafiła mi pod nogi. ON WYBRAŁ MNIE?!

Wstałem, bezgłośnie oświadczając, iż proszę go o wyzwanie. David uśmiechnął się promiennie, co wydało mi się być wyjątkowo sztuczne.

- ,, Siedem minut w Niebie”- powiedział, a uśmiech na jego twarzy stawał się coraz szerszy. – Możesz wybrać, z kim.

Dziecinko, kpisz ty ze mnie…? Mi może oranżada zaszkodzić, a ty oczekujesz, iż po piwie będę myśleć pierwszy raz w życiu. A jużci!

Poczułem suchość w gardle. Nie miałem najmniejszego pojęcia, co mam robić, gdy już mnie zamkną w jakiejś szafie czy łazience. I, co najważniejsze, z kim?! Popatrzyłem na twarze zgromadzonych. Caroline była pijana, w dodatku, niestety, pełnoletnia, Emma nigdy się nie zgodzi na takową grę, prędzej pójdzie do opiekuna i go o wszystkim powiadomi, a Monica… Ona też piła, i była przecież moją byłą dziewczyną. I istniało spore prawdopodobieństwo, iż powtórzy wszystkim naszym znajomym, co się stało…

Mogłem, oczywiście, wybrać Jacka. Tyle tylko, iż nie miałem najmniejszego pojęcia, jakim cudem zaciągnęlibyśmy go w jakieś inne miejsce, niż podłoga. Spał jak suseł na kołdrze Davida. Emma miała rację. On się potwornie ślinił. Jednak, skoro nas porównała, to znaczyło, iż ja też tak paskudnie wyglądałem, gdy spałem…? Cóż, z drugiej strony, to David powtórzył mi te słowa. David…

Został mi już do wyboru tylko David. David. David.

- Em… Wykorzystajmy może naszą gwiazdę? – zaproponowałem, starając się, by zabrzmiało to luźnie, a najlepiej kpiąco. Owszem, David mógłby się na mnie zdenerwować lub obrazić, jednak… Miałem szansę. Nie miałem innego wyboru. Miałem nawet usprawiedliwienie i atmosferę zabawy. Chyba nie weźmie tego na poważnie…? Uśmiechnąłem się szeroko i złapałem Davida w pasie. – Co, zgadzasz się? – Zadałem mu (mam nadzieję, iż retoryczne) pytanie, a ten złapał moją rękę, wyswobodził się z moich dziwacznych objęć i pociągnął w stronę łazienki. Ja chyba śnię…

Małe pytanko. Można upić się taką ilością alkoholu w powietrzu??? Oczywiście, jeżeli coś takiego w ogóle istnieje w piwie…

David zamknął drzwi na klucz. Był starszy ode mnie – oczywiście, że to właśnie on dbał o nasz pokój. Cóż, naprawdę dobrze, że nie wybrałem nikogo innego. Jeszcze ten drań zamknąłby mnie od zewnątrz z Moniką czy kimś innym…

Usiadłem na zimnej podłodze. Na moje szczęście, był na niej mały, puchaty dywanik, więc nie musiałem martwić się o jakieś przeziębienie. Poza tym, teraz on stał nade mną, a nie mógł siedzieć przy mnie.

- Alec… Jesteś aż takim masochistycznym psiakiem, że nawet siadasz na wilgotnych, lodowatych kafelkach, abym patrzył na ciebie z góry? – zakpił David, powodując swoimi słowami intensywny rumieniec na mojej twarzy. Moje policzki zapewne stały się czerwieńsze od krwi, gdy ten drań… usiadł mi na kolanach. Uśmiechnął się z wyższością. – Ty naprawdę masz pecha… Cóż, że też nikogo innego nie wybrałeś do swojej podniebnej podróży… Co, a jak zaczniemy grać w słoneczko, to ustawisz się znów pode mną? – zaśmiał się, będąc w pełni rozluźnionym.

Czy ja kiedyś naprawdę myślałem, że może jest jakaś szansa na to, bym mu się podobał? Jeżeli tak, to przepraszam za tak wielkie wprowadzenie świata w błąd…

Zakręciło mi się mocno w głowie. Zacząłem kaszleć, po czym odepchnąłem Davida od siebie. Aktorzyna zaczął mnie poklepywać po plecach, aż się w miarę uspokoiłem. Zamrugałem, zdziwiony. Miałem wrażenie, iż…

Wróć. Nie miałem żadnych wrażeń, przemyśleń czy opinii.

Kręciło mi się w głowie. I wtedy zadałem sobie pytanie: a skąd Ty wiesz, jak powinno smakować piwo? Może smakuje normalnie, ale coś do niego dodano… lub nie smakuje normalnie, a dodano do niego pewnej substancji podejrzanie podobnej do płynnego ognia…

- Brawo, geniuszu. Wreszcie się zorientowałeś. Sporo ci zajęło, wiesz? – zakpił David, po czym pogłaskał mnie dość łagodnie po plecach. - Może nie zdajesz sobie z tego sprawy, ale naprawdę widać po tobie, że piłeś. I czuć, gdyż śmierdzisz wódą… Nawet goryczy piwa nie można wyłapać. Jesteś pijany, geniuszu… Dlatego cię tu zabrałem, żebyś nie zwymiotował mi w pokoju…

Zaatakowałem go lewym sierpowym, jednak procenty ukazały pełnię swych mocy. Przeczołgałem się go klozetu. Ledwo zdążyłem unieść deskę, a już zostałem zmuszony pozwolić zawartości żołądka wyruszyć w podróż dookoła łazienki.

- Jesteś kompletnym debilem, wiesz? Debilem do kwadratu, debilem do potęgi zwyrodnienia…

***

Gdy już David doprowadził mnie do stanu życia i stania o własnych, chudych nóżkach, wyszliśmy do ludzi.

Czy też, chcieliśmy wyjść do ludzi, ale ludzie się na nas wypieli i uciekli z naszego pokoju.

Zauważę, iż nie zapomnieli o słonych paluszkach, koszuli Davida, reszcie procentów i… materacu z dolnej części naszego łóżka. Zaśmiałem się, odrobinę pijany. David rąbnął mnie w potylicę, powodując włączenie się syreny alarmowej, czyt. MNIE.

Zajęczałem głośno, po czym wdrapałem się na moją część łóżka. I wtedy zrozumiałem, jaką moc posiada paralizator.

David wlazł za mną ,,na górę”, pozbywając się swoich podeptanych spodni.

-Co? Gdybym nie musiał cię niańczyć, to bym gości pilnował i nie straciłbym materaca… - zawył z żalem, po czym popchnął mnie na pościel, kładąc się na mnie. Byłem zdziwiony. Zdawało mi się, że David jest ode mnie sporo cięższy, teraz jednak czułem się jak Syzyf. Ważył tonę…!!!

-Ostrzegam, że wciąż słabo się czuję, więc jak nie chcesz, bym zwrócił to pseudo-piwsko, to lepiej ze mnie zejdź… - Zajęczałem, wyraźnie czując swój żołądek i jego łokieć. Okropnie kręciło mi się w… STOP! ,,Kręcenie się” to za lekkie określenie. Miałem we łbie istny rollercoaster, tylko wyznaczonej trasy i końca nie było…

David położył się przy mnie, z dziwacznym uśmieszkiem wpatrując się w moją małą poduszkę.

Moja poducha była super. NIKT takiej nie miał i KAŻDY o niej marzył.

Monica specjalnie dla mnie ją wyhaftowała w skomplikowane, intrygujące wzorki. Mi skojarzyły się z wzorem dywanu w moim pokoju, ale poduszka była na tyle mięciutka i przyjemnie pachnąca, iż mógłbym na niej leżeć nosem w dół godzinami.

Odwróciłem wzrok od arcyciekawego przedmiotu i zaszczyciłem swoim spojrzeniem oczka Davida.

-Co tak zamilkłeś…? Masz ładne oczka… - Palnąłem, po czym podłożyłem sobie poduszkę pod łepetynkę i zamknąłem oczy. – Nie doczekałem się wczoraj końcówki twojego występu, Aktorzyno…

MÓZGU, WHY ME?!?!?!

Wreszcie zrozumiałem, na czym polega bycie pijanym. Jest się po prostu de-bi-lem.

David zaśmiał się, podejrzanie smutno. Otworzyłem ślepia. Chociaż w pokoju paliła się tylko mała lampka, doskonale widziałem smutne spojrzenie, jakim zostałem obdarzony przez nastolatka. Mój łóżkowy partner (to naprawdę brzmi dwuznacznie…) przykrył nas kołdrą, po czym położył głowę na mojej wręcz zapadniętej piersi. Czułem się bardzo nieswobodnie, zwłaszcza w momencie, gdy spostrzegłem, jak David uporczywie próbuje znaleźć na moim torsie jedną choć częściowo mięciutką powierzchnię. Byle nie mój brzuchol…

-Mogę ją dokończyć, jak chcesz… - Wyszeptał, po czym podsunął mi pod oczy dwa palce. Co z nim, chce mi wydłubać gałki, satanista?! – Pod warunkiem, że zamkniesz swoje jakże urocze ślepia, dobrze? Inaczej mogę wydać z siebie co najwyżej alarm do opiekuna, iż ktoś się rozpił na wycieczce… - Aktor, wredny aktor, grający aktor, zdolny aktor, oszust, złośliwiec, kombinator, snob, to jeszcze teraz sadysta i szantażysta!

Oczywiście, po jakże przerażającej groźbie zmęczonego jak diabli i leżącego brzuchem do góry chłopca musiałem zrobić to, co ten mi kazał. Ułożyłem się wygodniej, na boku. Jednocześnie wysunąłem ramię na bok, aby David mógł oprzeć o nie swoją jasną główkę. Aktorzyna skorzystał z propozycji, wtulając się jednocześnie nosem w moją pierś. Co z nim, przyjaciół szuka?

Postanowiłem, iż jutro z samego rana (czyt. Jak wstanę w południe) idę do Moniki i zabieram ją na spacer, po czym znów będę z nią w związku.

Już wyjaśniam, dlaczego. ON SIĘ O MNIE MIZIA!

Może nadinterpretuję, ale…

Poprzedniego dnia byłbym albo zachwycony, albo zdołowany. W tej chwili ogarnęło mną takie zdenerwowanie, iż postanowiłem nie reagować już nigdy na niego. Koniec. Nie jestem gejem. Nie jestem też bi. Wolę ciało Moniki, niż cielsko Davida. On…

-Nie przedstawię ci dzisiaj już żadnej sztuki, gdyż-iż-ponieważ planuję dać ci prywatny pokaz w jakiś inny dzień, dobrze? Prześpij się. Jutro zajęcia będziemy mieć wieczorem, więc możesz spać do obiadu. Spędzimy jednak ten dzień razem, gdyż wypada poszukać materaca…

Odepchnąłem go. Wiem, iż nadinterpretowałem. Przesadzałem, zachowywałem się jak zauroczona małolata…

Odwróciłem się do niego plecami i zacisnąłem mocno powieki.

-Objęcia Morfeusza są przyjemniejsze od tulasków Davida…- Wyszeptałem bezdźwięcznie, po czym zasnąłem, a właśnie wypowiedziane kłamstwo tułało mi się po głowie aż do świtu.

***

Kto nigdy nie spał z kimś na wąskim łóżku, ten nie wie, co to horror. David wiercił się całą noc, skutecznie sprawiając, iż mój sen był płytki – jest w ogóle takie określenie??? – a ciało całe w siniakach. Mógłbym wybrać się na Pandorę i nazwano by mnie Avatarem. W Egipcie zostałbym nazwany płaską wersją bogini Nut, tak byłem NIEBIESKI.

Dodatkowo, mój łóżkowy partner (to określenie jest naprawdę dziwne…) w nocy ewoluował i zmienił się w hybrydę koali i kangura.

Dowód? Obudziłem się rano (taak, przed dziewiątą, nie wiem, jakim cudem), będąc niemal duszonym w tulasku przez Davida. Ja wam mówię, zgodnie z prawami fizyki (o której nie mam najmniejszego pojęcia…) to jest kompletnie nierealne, aby skopać kogoś, jednocześnie go tuląc. No błagam…

Oficjalnie przyznaję, iż mam bigos zamiast mózgu.

Wracając do tematu, bo, jak się domyślam, nie macie ochoty wysłuchiwać jęków i narzekań skacowanego, głupszego od podeszwy buta debila.

Gdy tylko się obudziłem, David jakże czule został przeze mnie zepchnięty z wyrka. Tak, wylądował na ziemi. Zeskoczyłem z łóżka i poczułem dziwną ochotę, by połączyć twarz Davida i podeszwę mojego glana w jedno.

A MNIE SIĘ CZEPIAJĄ, ŻE SIĘ ŚLINIĘ?!

Ten kretyn miał całą mor… TWARZ upapraną we własnej ślinie. Dodatkowo jakże uroczo i romantycznie opluł swoje ubranie i włosy. A MNIE SIĘ CZEPIAJĄ…

W tamtym momencie, gdy narzekałem na niesprawiedliwość świata i ogólną wyższość niskich nad wyższymi, poczułem się słabo do tego stopnia, iż wylądowałem na obślinionym Davidzie. Przez moje pięciosekundowe zasłabnięcie leżałem na obudzonym, ale nie pobudzonym nastolatku. Patrzył na mnie tak, jakbym był karaluchem, który zgubił się w drodze ze śmietnika. Muszę przyznać, iż swąd śmieci był aromatem w porównaniu z wonią, którą można było ode mnie wyczuć.

Uśmiechnąłem się przepraszająco, po czym pomogłem Davidowi wstać. Chłop zachwiał się niebezpiecznie, przez co został zmuszony do oparcia się o mnie. Jęknął cichutko, powodując u mnie napad dobrego humoru.

-A myślałem, że to ja będę rano jęczeć o aspirynę i delegalizację alkoholu… - zażartowałem, jednocześnie zastanawiając się, jak poprawnie się określa zakazanie czegoś. Skoro legalizacja to pozwolenie, to zakazem będzie…

MÓZGU, DAMN U!!!

W każdym (pamiętajcie, nigdy nie mówicie w tym momencie ,,bądź”) razie, pomogłem Davidowi utrzymać równowagę. Przez chwilę czekałem, aż rzuci kąśliwą ripostę, lecz ten tylko wzruszył ramionami i poklepał mnie po ramieniu.

-Wybacz… po prostu spanie z osobą o twojej posturze może stać się nową karą w Piekle. Było mi, cóż, piekielnie niewygodnie… - zajęczał, a ton jego głosu nie zdradzał żadnych kpin bądź obrazy. Zaniepokojony, usadowiłem nas w szerokim, niskim fotelu pod ścianą. Pod wpływem dziwnego impulsu poczułem wręcz fizyczną potrzebę, by pogłaskać go po włosach. Poddałem się tej dziwnej zachciance. O tak… Jedno muszę przyznać jego włosom: zawsze, ale to zawsze są miękkie i przyjemnie pachnące. Zanurzyłem palce w jego lokach i przymknąłem oczy, oddając się tej dziwnej, jednak przyjemnej czynności.

O dziwo, całe procenty w magiczny sposób zniknęły z mojego organizmu.

Przez chwilę siedzieliśmy w miękkim fotelu w ciszy, a ja napawałem się każdym pojedynczym puklem włosów. Miałem ochotę zamruczeć, jednak powstrzymałem się – muszę jednak przyznać, iż zrobiłem to z wielkim trudem. To by było kompletnie… złe. Niestosowne, nieeleganckie, dziwne…

Niestety, chociaż powstrzymałem moje struny głosowe, nie zapanowałem nad pozostałymi częściami mojego ciała. Nachyliłem się nad nim. Gdzieś po głowie tułała mi się myśl, iż tak naprawdę, mój ulubiony aktor jest ode mnie niższy o ładnych parę centymetrów. Ale to nie było istotne. Nic nie było wtedy istotne. Wszystko, cały świat, straciło swoje znaczenie. 

Liczyło się już tylko jedno.

Nasze złączone wargi.

***

Podejrzewam, iż nasz pierwszy pocałunek trwał co najmniej kilka minut, jednak dla mnie każda sekunda, podczas której kosztowałem jego warg była niczym wieczność.

W moim odczuciu całowaliśmy się całe milenium, aż nastąpił koniec świata i zostaliśmy brutalnie rozdzieleni.

David objął mnie kurczowo, a ja się mentalnie zachłysnąłem. Nasz pocałunek, mój pierwszy od czasów Moniki i zdecydowanie pierwszy taki kontakt z innym chłopcem… Byłem wręcz zszokowany, iż to zrobiłem. Jednocześnie szokowałem się i napawałem tym, iż David odwzajemnił pocałunek.

Radość skończyła się jednak, zanim zdążyłem pojąć jej ogrom.

Nasze milenium całowania zakończyło się; nastąpił Armagedon.

David… odepchnął mnie.

-Co ty sobie wyobrażasz…? – Sapnął zszokowany, z trudem próbując złapać oddech, Ja sam ciężko dyszałem, jednak siedziałem niczym sparaliżowany. Nie byłem w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku ani zareagować w jakikolwiek inny sposób. Mogłem jedynie wpatrywać się w twarz Davida.

Był wściekły. Złość i gniew emanowały od niego, niemal mnie miażdżąc swoją potęgą. Prócz tych emocji zostałem przytłoczony wielką dawką smutku i strachu, które dostrzegłem w jego oczach. Jednak tym, co mnie jednak wprawiło w melancholię, był żali i… jakby tęsknota… 

Poczułem łzy w oczach. Byłem przerażony niemniej niż on. Nawet nie uświadomiłem sobie momentu, gdy pojedyncza, samotna łezka spłynęła mi po policzku. Poczułem sól w jamie ustnej. Już miałem się odezwać, gdy David mnie zaatakował.

-Czy ty jesteś jakiś chory? Jesteś gejem?! A ja spałem z tobą w łóżku? Coś mi robiłeś w nocy?! Przyznaj się, pedale!!! – Jego furia bynajmniej nie zdołała przykryć przerażenia. Głos chłopca drżał, gdy byłem ganiony w ten dziwny sposób, a całe ciało trzęsło się, jak z zimna. Ukradkiem zauważyłem, iż ma zaciśnięte pięści. – Odpowiadaj, geju! Dlaczego to zrobiłeś, dlaczego ty m-mnie… - urwał. Jego głos całkowicie się załamał z… bólu. Nie zdawałem sobie sprawy z tego, iż mój aktor zareaguje w taki sposób...

-Proszę, wysłuchaj mnie, Davidzie… - zacząłem łagodnym i w miarę możliwości kojącym tonem, chociaż wewnątrz trząsłem się z nadmiaru uczuć, jednak nastolatek nie miał najmniejszego zamiaru dać mi się wypowiedzieć.

-Nie wypowiadaj mojego imienia! Co ty sobie myślisz, że ja jestem jakimś pedałem, jak ty, żeby mój pierwszy pocałunek był taki…Z jakimś GEJEM!!!

-Słuchaj, rozumiem to, dobrze? Byłem jednak pewien… Myślałem, że ty też… Cały czas zachodziłem w głowę, czy jesteś taki jak ja, i czy w ogóle ja jestem taki… Cały czas mnie podrywałeś i się mną bawiłeś, myślałem, iż właśnie o to ci chodziło… Nigdy sam bym się taki nie stał, aż do teraz…- Głos mi się załamał. Zdałem sobie sprawę z tego, iż zacząłem rzewnie łkać. – Aż do teraz nie wiedziałem na pewno, jaki jestem, ale… Gdyby nie ty, byłbym normalny, ale ja się chyba… nie… To znaczy, ja się w tobie nie zakochałem, na pewno cię nie kocham, nie martw się o to… - Zatrząsnąłem się spazmatycznie, zaczynając się kiwać w przód i w tył. Zaczęła mnie ogarniać panika, gdy podniosłem głos, kłamiąc. Gdyż w tamtym momencie już wiedziałem, że to, co mu powiedziałem o moich uczuciach względem niego, było kłamstwem.

Zrozumiałem, że jestem w nim zakochany.

David wpatrywał się we mnie, podejrzanie cichy i spokojny. Jak ocean, gdy znikną ślady sztormu. Objął mnie i przyciągnął do siebie. Wtuliłem twarz w jego tors, wdychając jego zapach. Pachniał pięknie, chociaż czuć było już odrobinę potu. Gdy zacząłem płakać, nie potrafiłem już przestać. Wszczepiłem palce w jego łopatki, kurczowo się go trzymając.

David nawet nie syknął. Jedynie zaczął uspokajająco gładzić po plecach. Czułem się tak, jakby ktoś zmiażdżył mi serce i rozszarpał je na strzępy, a kojący dotyk składał je w spójną całość, niczym słodki, płynny miód.

Siedziałem skulony w jego ramionach przez kilka następnych godzin. W tym czasie słońce zdążyło zająć honorowe miejsce na niebie, a materac został odeskortowany pod nasze drzwi. Gdy Jack zapukał i poinformował nas o dostarczeniu przedmiotu, David delikatnie odsunął się ode mnie. Niedaleko; cały czas mocno go trzymałem. Chłopak spojrzał na mnie, a ja z przestrachem odwzajemniłem jego spojrzenie. Przełknąłem kolejne słone łzy, gdy poczułem na policzku ciepłe palce Davida. Jęknąłem, bynajmniej nie namiętnie. Był to rozpaczliwy, pełen desperacji dźwięk. David pogłaskał mnie drugą dłonią po mojej ciemnej czuprynie.

-Przepraszam, Aleksandrze… Ale ja nie mogę odwzajemnić twoich uczuć. Nie mam prawa… Jeżeli ty mnie nie kochasz, to może mógłbym spróbować stworzyć z tobą związek oparty nie na miłości, ale… Nieważne… Zauważyłem, iż często jesteś przy mnie nerwowy i zestresowany, więc wszystkie moje działania miały na celu odrzucenie mnie przez ciebie. Miałem nadzieję, iż dzięki mojemu zachowaniu zaczniesz odczuwać wobec mnie wstręt, może zniesmaczenie… Proszę, nie każ mi dłużej się tłumaczyć. Nie możemy być w związku… Przepraszam… Przynajmniej mnie nie kochasz. Jeżeli chodzi ci tylko o ciało, to też muszę odmówić, ale…

Słuchałem tych słów, a każda pojedyncza sylaba była kolejnym ciosem w pierś. Czułem, jak każdy wyraz wżyna się w moje ciało, rujnując moją psychikę.

Zamknąłem oczy, popadając w rozpacz.

***

Minęło kilka tygodni. Od powrotu do domu ani razu nie widziałem Davida. Chciałem o nim zapomnieć. Nieskutecznie.

Myślałem o nim każdego dnia. Zamiast wstawać z łóżka, poświęcałem godzinkę lub dwie na fantazjowanie o momencie, w którym się spotkamy. Układałem w głowie scenariusze rozmowy. Niestety, każda konwersacja z wymyślonym Davidem kończyła się kłótnią.

Przeżywałem te spory z fikcyjnym przyjacielem tak, jakby działy się one w rzeczywistości. W końcu przyłapałem się na tym, iż wymyślony David towarzyszył mi przez całe dnie. Nie potrafiłem się na niczym skupić.

W połowie sierpnia moje fantazje uległy zmianie; mój wybranek wreszcie mi przebaczył. Ba, wyznał mi...

Że jest biseksualny.

Spotkaliśmy się wtedy w parku, tuż obok naszej starej szkoły. David uśmiechnął się  na mój widok, po czym podbiegł do mnie i mocno mnie przytulił. Niepewnie odwzajemniłem uśmiech.

Poszliśmy na spacer.

Szliśmy, wdychając woń świeżo skoszonej trawy i kwitnących kwiatów - słowem, zapach słońca.

David wyjawił mi, dlaczego tak zareagował na moje słowa w trakcie obozu. Był biseksualny i ukrywał swoją orientację. Przestraszył się, gdyż sądził, iż odkryłem jego sekret i zacząłem się z niego naśmiewać.

Oczywiście, natychmiast mu przerwałem i żarliwie zapewniałem go, że w żadnym razie nie mógłbym postąpić z nim tak okrutnie.

David tylko się uśmiechnął, po czym... pocałował mnie.

Do końca sierpnia, przez cudowne dwa tygodnie, byliśmy razem. Budziliśmy się razem, jedliśmy razem, myliśmy się razem, spaliśmy razem.

Na początku września wybiła godzina zero.

Zadzwoniła do mnie moja instruktorka teatralna. Okazało się, że Emma napisała scenariusz nowej sztuki. Miałem zagrać główną rolę w duecie z Davidem.

Moja iluzja pękła na miliardy fragmentów.

Wymyślony David zniknął, a pozostała wyłącznie pustka przemieszana ze strachem.

Gdybym przyjął pierwszą w moim życiu główną rolę, musiałbym spotkać prawdziwego Davida.

Od razu odrzuciłem rolę. Serce mnie bolało, jednak nie mogłem postąpić inaczej. Powiedziałem instruktorce, iż rezygnuję z teatru, nie tylko z roli.

Nie żałowałem tej decyzji, chociaż zaledwie parę miesięcy wcześniej byłem wprost zafascynowany czarnym teatrem. Potrafiłem godzinami oglądać niesamowite wykorzystanie światła i cienia na czarnym tle, ciężką pracę aktorów... Najbardziej zachwycałem się, gdy scena była dzika i kolorowa, na samym środku stała gromada zupełnie niewidzialnych ludzi, a ja i pozostali widzowie mieliśmy przed oczami jedynie neonowe obrazy...

Marzyłem o zagraniu w takim spektaklu. Rola, którą instruktorka mi zaproponowała, dawała dodatkowe pole do popisu - miałbym na sobie lazurowy kostium i - w odróżnieniu od większości osób - byłbym widoczny.

Ale musiałbym grać z Davidem u boku.

Decyzja była prosta - odrzuciłem tę ofertę.

Postanowiłem coś ze sobą zrobić. Okazało się, że zostałem przyjęty na studia. Moje oceny nie były zachwycające, więc przyjęła mnie naprawdę słaba, niszowa uczelnia. 

Zacząłem studiować pedagogikę. Nudny, zupełnie nieciekawy kierunek, ale nie mogłem grymasić - nie zostałbym przyjęty nigdzie indziej.

Oczywiście, poszedłem na studia dzienne. Aby jeszcze bardziej zapełnić pustkę w życiu, znalazłem pracę. Zapisałem się na siłownię. Początkowo wysiłek fizyczny był okropny - zamiast wyłączyć umysł, podczas pracy myślałem o Davidzie. Z trudem zmieniłem ten nawyk.

Pierwszy rok nauki wyglądał tak samo. Chodziłem na wykłady, pilnie się uczyłem. Wieczorami i rankami pracowałem na pół etatu. Całe soboty spędzałem na bieżni, w cieplejsze dni w parku lub w ogrodzie kolejnego pracodawcy. Niedziele? Uczyłem się.

Sesję przeszedłem bez problemów. Jako jedyny student nie balowałem przez pół roku, aby później panicznie zakuwać. Nie stresowałem się, mając praktyki.

W pewnym momencie pokochałem moje studia i moją rutynę. Dzięki nim mogłem zapomnieć o Davidzie.

No, może nie do końca ,,zapomnieć". Po prostu byłem tak zajęty, iż nie miałem czasu na myślenie o nim. 

W czerwcu, gdy już zaczęły się wakacje, byłem przerażony. Nie dość, że nagle zyskałem za dużo wolnego czasu, to jeszcze dostałem dwie okrutne, diabelnie bolesne wiadomości.

Mój dawny teatr miał premierę spektaklu. Otrzymałem ładne zaproszenie na przedstawienie. Loża dla vip-ów zupełnie za darmo. Dowiedziałem się, iż moją niedoszłą rolę otrzymała Carolyn. 

Zaproszenie wręczyłem mojemu ulubionemu profesorowi. Wykładał filozofię. Chociaż po każdym wykładzie wychodziłem z sali głupszy, niż byłem, to uwielbiałem zajęcia z tym mężczyzną.

Druga wiadomość była jeszcze gorsza.

Moja dawna klasa urządzała spotkanie. Nie chciałem tam iść, jednak Emma przyjechała do mojej kawalerki i wręcz siłą zaciągnęła mnie na ten zlot.

I wtedy go ujrzałem.

Po prawie roku znowu zobaczyłem Davida.

Zmienił się, bynajmniej nie na plus.

Miał podkrążone oczy, szarą skórę, przemęczone spojrzenie.

To już nie był ,,mój" David, a zupełnie inna osoba.

Podszedłem do niego nieśmiało. Bałem się naszego spotkania. Serce biło mi jak młot. Czułem okropny ucisk w brzuchu. Myślałem, że zwymiotuję.

David jakby zapomniał o tym, co się między nami wydarzyło. Zachowywał się bardzo neutralnie. Opowiedział mi o swojej ciężkiej pracy na studiach. Harował jak wół, aby utrzymać stypendium. Był jednym z wielu; w czerwcu zrezygnował z naszego teatru. Nie miał nawet siły, aby ugotować sobie kolację po wykładach. 

Stał się wrakiem człowieka. Stracił swoją pewność siebie - wyraźnie czułem to w jego zachowaniu.

Rozmawialiśmy cały wieczór. David spostrzegł, że ja również nie byłem taki, jak dawniej. Zdziwił się, że nie żartowałem co chwilę. Był zaskoczony moją powagą, a nawet ponurością.

Gdy knajpka, w której byliśmy, była już zamykana, musieliśmy się rozstać. David zmusił mnie do podania numeru telefonu. Komórka już dawno mi przestała działać, ale stacjonarny wciąż funkcjonował.

David odprowadził mnie pod same drzwi mojego mieszkania. Chciał wejść do środka, jednak zatrzasnąłem mu drzwi przed nosem. Gardłowym tonem poprosiłem go o wyjście, opierając się czołem o drzwi. On był tak blisko mnie... dzieliło nas zaledwie kilka centymetrów drzwi.

Gdy tylko usłyszałem trzaśnięcie drzwi do klatki schodowej, padłem na kolana. Trzymając dłonie na drzwiach, zaniosłem się płaczem.

Następne miesiące były pasem cierpienia. David przychodził do mnie absolutnie każdego dnia. Im dłużej miał przerwę od studiów, tym bardziej żywy i radosny się stawał. Było prawie tak, jak dawniej.

Zrozumiałem, że mogłem zrobić tylko jedno. Mogłem być dla niego.

Nie grałem. Znów byłem oddanym przyjacielem. Z czasem również ja odzyskałem uśmiech.

Kochałem Davida przez następne lata. Mieliśmy porobione licencjaty. Wspieraliśmy się podczas pisania prac magisterskich. Ja milczałem przez cały czas. Cierpliwie znosiłem każdą kolejną dziewczynę. Niektóre naprawdę lubiłem. Gdyby one były mężczyznami, a ja nie znałbym Davida, to szybko bym się w nich zadurzyłbym.

Nie czułem urazy do Davida za to, że ciągle miał jakąś dziewczynę, a raz nawet się jednej oświadczył. Cieszyłem się jego szczęściem. Patrzyłem na narzeczoną Davida z uśmiechem. Ją kochałem jak siostrę za to, jak dbała o Davida.

On sam zawsze o mnie pamiętał. Zdarzało się, że zapominał o rocznicy z dziewczyną, a zamiast tego zabierał mnie na chłodne browary. Często jego dziewczyny były zazdrosne. Zamiast biegać za nimi z kwiatami, on wolał stawiać mi lody lub wódeczkę.

Po skończeniu studiów wszystko uległo zmianie. David nie mógł nigdzie znaleźć pracy. Chwytał się każdego zajęcia, aby przetrwać. Ja sam od razu zostałem zatrudniony w przedszkolu. Zarabiałem kiepsko, jednak wciąż moja sytuacja finansowa była znacznie lepsza od tej Davida.

On zajął moje miejsce w mojej poprzedniej robocie. Ciężko pracował dorywczo. Nie było go stać na wynajem lub kupno mieszkania, zatem wprowadził się do mnie - jego narzeczona, Ava, mieszkała wciąż z rodzicami.

Uczucie, które żywiłem do Davida, wciąż płonęło.

Czasami poznawałem jakiegoś faceta. Próbowałem się w nim zakochać. Chodziłem na randki z różnymi mężczyznami, Davidowi mówiąc, jakie to piękne panienki zaliczałem.

Oczywiście, żaden z moich związków nie przetrwał miesiąca - każdy w pewnym momencie orientował się, że był jedynie zastępstwem. Rzucając mnie, wciąż mieli nadzieję na to, że odwzajemnię ich uczucia.

Tymczasem ja bezdusznie łamałem im serca, samemu trzymając własny ból głęboko w sobie.

W przedszkolu miałem grupę kochających mnie dzieciaczków. Żałowałem tego, iż nie mogłem mieć własnych dzieci. David ze śmiechem mi obiecał, że będę ojcem chrzestnym jego i Avy brzdąców.

Pedagogika i praca w przedszkolu były najlepszym, co mnie spotkało.

Pewnego razu postanowiłem zabawić się w reżysera. Wraz z malcami stworzyliśmy piękną sztukę, mieszaninę dziecięcych fantazji: małe księżniczki, wielcy rycerze... Okazało się, że moi podopieczni byli bardzo zdolni. Pokochali teatr równie mocno, co niegdyś ja i David. 

Zachęcony umiejętnościami maluszków, odnowiłem kontakt z moją dawną instruktorką teatralną i Emmą. Kobiety wciąż ściśle współpracowały. Moja koleżanka zaczęła uczyć w naszej dawnej szkole, nadal tworząc wraz z instruktorką dzieła sztuki. Emma znalazła dla mnie i mojej grupy kilka festiwali i imprez teatralnych organizowanych specjalnie dla malców.

Jeździłem z moją trupą po całym kraju. Zawsze zdobywaliśmy jakąś sporą nagrodę. Chociaż znaczna część pieniędzy zawsze szła na opłacenie autokarów, to i tak zdołaliśmy wyremontować stołówkę i zakupić nowe atrakcje na plac zabaw.

Na jednym z takowych wyjazdów poznałem Ją.

Astrid Johnson. Znałem ją, i to doskonale. Astrid była krytykiem filmowym i teatralnym. Specjalizowała się w musicalach. Zaczęliśmy rozmawiać. Wymieniliśmy się numerami telefonów.

Prawie zapomniałem o rozmowie z Astrid. Wróciłem do domu, do Davida. Znów moje życie było nudną rutyną.

Pewnego dnia Astrid do mnie zadzwoniła. Początkowo sądziłem, iż nastąpiła jakaś pomyłka. Okazało się jednak, że ma dla mnie rolę. Otrzymałem propozycję zagrania w filmie o teatrze.

Od razu się zgodziłem. Zdjęcia miały odbywać się w dogodnym terminie. Oczywiście, najpierw musiałem pokonać konkurencję na castingu. Podobno wybór był łatwy dla reżysera. Astrid powiedziała, że moje doświadczenie w teatrze będzie bardzo przydatne.

Otrzymałem jedną z dwóch głównych ról. Pierwszorzędna produkcja z Hollywood.

Zdjęcia zaczęły się w wakacje, gdyż szukano wciąż pozostałych aktorów. Zaciągnąłem Davida na przesłuchanie. Dostał się. Otrzymał drugoplanową rolę.

W wieku dwudziestu siedmiu lat byliśmy już wielkimi celebrytami. Otrzymywaliśmy mnóstwo ról. Oczywiście, początkowo przyjmowaliśmy wszystko, co nam proponowano. Musieliśmy porzucić nasze dotychczasowe prace.

Pierwsza rola, jaką odrzuciłem, to rola homoseksualnego narkomana. David miał grać mojego dilera, któremu oddawałbym się w zamian za kolejne działki.

Mając trzydzieści lat, David i Ava stanęli na ślubnym kobiercu. Wtedy jeszcze nie wiedzieliśmy o tym, ale wybranka mojego ukochanego była w stanie błogosławionym. Osiem miesięcy po ślubie miała urodzić piękną córkę, Alexandrę.

Byłem świadkiem na ich ślubie. Uroczystość nie była huczna; wręcz przeciwnie. W urzędzie było mało osób: ja, świadkowa, para młoda oraz świeżo upieczeni teściowie. Po wypowiedzeniu przysięgi, wymianie obrączek i podpisaniu kilku druczków, pojechaliśmy na wesele.

To byłby jednocześnie najgorszy i najlepszy dzień w moim życiu, gdyby nie to, co się stało później.

Stałem przy Davidzie, na którym było już widać ślady starzenia - maleńkie zmarszczki na czole i przy oczach nie tylko go postarzały, ale również dodawały mu uroku. Mój ukochany właśnie związał się na całe życie z kimś innym, niż mną. Miałem ochotę płakać.

Parę łez popłynęło po moim policzku. David nachylił się w moją stronę i zmartwiony spytał, jak się czuję. Skłamałem, że płaczę ze wzruszenia.

Obserwowałem pierwszy taniec pary młodej.

I wtedy to sobie uświadomiłem.

David nie mógł trafić lepiej. Ava była mądra, piękna i zdolna. On był szczęśliwy. Cieszyłem się, widząc jego uśmiech. Oczywiście, głęboko w sercu odczuwałem ból związany z tym, że te łagodne dłonie nie błądziły po moim ciele, że te czułe spojrzenia nie płynęły w moją stronę...

Zanim wybiła północ, wyszedłem na taras. Musiałem odetchnąć świeżym powietrzem, przytłoczony sprzecznymi emocjami.

O mały włos nie zemdlałem.

Stojąc na tarasie w ciepłą, gwieździstą noc, ujrzałem jego.

Był ode mnie znacznie niższy. Mógł mieć maksymalnie dwadzieścia pięć lat. Szczupły, smukły, elegancki w dopasowanym garniturze. Jego blond włosy sterczały na wszystkie strony - zupełnie tak, jakby został porażony prądem.

Dokładnie obejrzałem jego twarz. Wydatne kości policzkowe, wąskie usta... I te szare, wesołe oczy. Był w nich jakiś błysk.

Wystarczyło jedno spojrzenie w te oczy, abym zupełnie przepadł.

Mając trzydzieści lat, zakochałem się.

W dniu wesela jeszcze o tym nie wiedziałem, ale teraz mogę Wam to wyznać z ręką na sercu:

Zakochałem się z wzajemnością. 

Wraz z Derekiem wciąż żyjemy razem, długo i szczęśliwie. I nawet śmierć nas nie rozłączy.